Open brief aan alle flinke meisjes

Ik kom er veel tegen …. Straffe madammen die het verdorie niet meer trekken…  Bommen van vrouwen die door de knieën gaan, twijfelen aan zichzelf en op hun tandvlees lopen… En dan nog voortgaan…  Ah ja, … want falen en zwak zijn… dat is voor mietjes.

Ain’t no mountain high enough …

Ik heb het over gezonde, mooie, lieve, warme, sterke, creatieve madammen met superleuke jobs, bakken talent, veel ambities en dromen en een ongelofelijke honger naar het leven.

Die madammen waarvan je het misschien nu net niet zou verwachten.  Ze doen hun werk graag en goed, ze werken dus hard en leggen de lat hoog voor zichzelf en de anderen.  Ze leveren topresultaten, zijn plichtsbewust en verantwoordelijk.  Ze gaan altijd voor “beter” en leveren niet graag half werk.   Ze gaan helemaal op in wat ze doen, hebben passie en fierheid over hun prestaties.  Het zijn kortom de ideale bevlogen werkkrachten.  

Ze zoeken uitdaging en investeren in hun groei en hun loopbaan…en thuis zijn ze bij voorkeur ook nog de gezellige, warme, geduldige moeder en de aantrekkelijke, verleidelijke, spannende, zorgzame, empathische partner of echtgenote.

En klagen…. Dat doen ze eigenlijk liever niet… ze hebben immers zelf een hekel aan klagende, zeurende, bittere mensen voor wie niets goed genoeg, voor wie het glas altijd half leeg is en die nooit tevreden zijn.  Zo van die zure mensen die altijd wel iets te “kakken” hebben….   Nee…. Zo zijn zij zeker niet, integendeel.

Ze zien het glas halfvol, zien uitdagingen in plaats van problemen, zoeken naar de mogelijkheden in plaats van stil te staan bij de beperkingen, ….   En wanneer ze occasioneel eens vallen (of wankelen, of een dreun krijgen…) wel dan krabbelen deze Flinke Meiden gewoon snel terug recht, vegen hun handen af aan hun modieuze broek (of rok), verbijten hun pijn en gaan gewoon voort.  Ni wenen, he…. Komaan …. Flink zijn.  Wenen, dat is voor kleine kindjes.  Of voor Watjes.

There are no quick fixes

En toch, wanneer ze dan bij mij op coaching komen, vragend om een “truukje” of een wonderpil die hen NOG sterker maakt, dan merk ik vaak dat het grootste geschenk dat ik hen kan geven niet de wonderpil is… maar net het gevoel dat het màg… dat het màg om je even helemaal kut te voelen…. Dat het ok dat je het even allemaal niet aankan.

Maar kunnen ze zichzelf dat ook even gunnen?  Daar wringt vaak het schoentje merk ik.  Een zware overspannenheid of een burn-out geeft je zelfbeeld en je ego namelijk wel een serieuze dreun op zijn bakkes.  Au, dat doet pijn.  Je kan immers vaak niet meer wat je ervoor zo ‘moeiteloos en graag’ allemaal deed.  Velen voelen zich beschaamd, gefaald, mislukt, losers….  Ik toch niet.  Ik ben zo niet….  Vele van deze flinke, straffe vrouwen herkennen zichzelf niet meer en deze schok op identiteitsniveau komt hard aan.

En jij, Lieve Flinke Meid,  kan jij mild naar jezelf kijken en jezelf steunen in deze moeilijke tijd, in plaats van jezelf nog harder voor je kop te slaan?  Mag het even van jezelf??  En als het even mag, hoe lang is dat dan precies?  Mag jij je langer dan een uur, een dag, een week eens écht miserabel en klein en zwak en onbekwaam voelen?  Gewoon moe, op, het beu, ….

Het is ok

Wanneer zijn wij zo streng en hard geworden voor onszelf?  Dat we de goedkeuring en de erkenning van een ander nodig hebben om onszelf toe te staan ons slecht te voelen en de broodnodige rust in te bouwen, ook al schreeuwt ons lichaam het uit???  In tijden waar voor alles een pil bestaat die ons snel weer beter moet doen voelen, in de tijd van maakbaarheid van Geluk…. Voelen we ons vaak buiten proportie verantwoordelijk voor vanalles, … en rust er op “je slecht voelen” een huizenhoog taboe.    Dus slaan we onszelf om de oren met peptalk en negeren we onze eigen behoeften.  Komop , wees eens flink!  Even rusten ok, maar niet te lang hé… er niet in blijven hangen hoor.  Hop hop, … rennen vallen opstaan en weer doorgaan…

Wat maakt toch dat we het vaak makkelijker vinden om anderen te steunen en te troosten in plaats van onszelf warm en liefdevol te omarmen, te koesteren en te verzorgen wanneer we het moeilijk hebben?

Heel vaak wellen er op dat moment grote tranen op, die ergens het midden houden tussen tranen van aanvaarding, tranen van erkenning en tranen van dankbaarheid… omdat ik hen “zogezegd” de toestemming geef dat het ok is om je slecht en klein te voelen.

Dat de wereld niet op hun kop gaat vallen of stopt met draaien, dat hun geliefden hen niet zullen laten vallen, dat ze  niet volledig zullen ontaarden en in de goot belanden, wanneer ze zichzelf even of iets langer de tijd geven om neer te gaan en eens heel eventjes te blijven liggen….

Reculer pour mieux sauter

Hoe beangstigend die gedachte ook is…. Het is het begin van aanvaarding en dus ook het begin van een herstel.  Zonder aanvaarding blijven we gewoon onze oude patronen herhalen, dwangmatig onszelf over de grens pushen en gaan we vooral door….

Aanvaarding brengt openheid met zich mee, om te kunnen kijken dat het misschien ook anders kan.  Dat je het in de toekomst misschien beter anders aanpakt.   En dat anders in het begin misschien vreemd aanvoelt, maar dat anders ook ok kan zijn.  Dat sommige van die patronen die we zo onbewust afdraaien, niet meer werken voor ons, maar tegen ons.  Dat verandering zich opdringt… en dat ons lijf ons dwingt om hierbij stil te staan.

Stil……  de tijd nemen om te reflecteren, om weer te voelen wat je gelukkig maakt, de tijd nemen om te heroriënteren, opnieuw te ontdekken, te ontwikkelen…

Tijd nemen hiervoor is natuurlijk en noodzakelijk.  In de natuur zien we dit ook gebeuren.  Tijdens de herfst laten de bomen hun ballast los… en in de winter verstilt alles om te rusten, bij te tanken, op te laden, tot stilstand te komen.  Maar onderhuids … in alle rust en stilte, gaat er in de winter een heel proces door.  Een wedergeboorte wordt voorbereid.    De rups wordt ook geen vlinder op 1 nacht….

Dappere, Lieve Flinke Meid.  Het is ok hoor, je hoeft niet altijd door te gaan en flink te zijn.  Ook jij mag best eens even helemaal klein zijn, het even niet kunnen en dat is ok.    De tijd die je nu neemt blijkt misschien later wel een geschenk te zijn.    Wie weet leidt het tot een wedergeboorte.

Het komt wel goed.  Je moet niet bang zijn.  Je bent veilig bij jezelf. En alles komt goed, altijd….

Liefs. San

Deel op: